XI Международная независимая литературная Премия «Глаголица»

Борын-борын заманда яшәгән ди, булган ди әби белән бабай. Булган ди аларның бик акыллы, матур, эшчән, кыю Гөлтамчы исемле кызлары. Ул урманга җиләк җыярга йөререгә бик яраткан.

Көннәрдән — беркөнне бу кызның әбисе авырып киткән ди. Ул кызын янына чакырган да:

— Кызым, миңа урманнан шифалы үләннәр җыеп алып кайт әле, -дигән.

Гөлтамчы, уйлап та тормыйча, кәрзинен алган да урманга чапкан. Ул урманга барып җиткәндә караңгы төшкән, күкне кара болытлар каплаган.Гөлтамчы шифалы үләннәрне ничек табармын дип бик кайгырган, күзләре яшьләнгән.Шулвакыт ерактан бик моңлы җыр ишетеп туктап калган.

                                     Куркам мин җилләрдән,                                                                                                                                                                Куркамын яңгырдан.                                                                                                                                                                    Миңа бик куркыныч                                                                                                                                                                    Калтырыйм салкыннан

                                     Мине салкыннан                                                                                                                                                                          Беркем дә сакламый,                                                                                                                                                                  Минем хәлемне                                                                                                                                                                          Беркем дә аңламый…

Гөлтамчы тавыш килгән якка йөгергән һәм яктылык сирпеп торучы чәчәккә юлыккан. Җыр дәвам иткән:

                                     Нигә соң алай?                                                                                                                                                                            Мине яратмыйлар,                                                                                                                                                                      Яратмыйлар                                                                                                                                                                                Җилләр, яңгырлар…

-Син кем, нигә шулай моңаясың?- дип сораган Гәлтамчы.

— Мин — Утчәчәк. Яңгырдан да, җилдән дә мин бик куркам, шуңа моңланам. Ә син төнлә урманда нишләп йөрисең?

Мин әбиемә шифалы үләннәр җыярга килдем,- дигән кыз. Шулвакыт күк күкрәгән яшен яшьнәгән, каты җил искән. Мескен утчәчәге калтырап башын аска игән. Гөлтамчы үзенең кәрзинен чәчәк өстенә каплаган, яфраклар белән өстен япкан. Шулай аны үлемнән саклап калган.Менә яңгыр туктаган, салкын җил дә басылган. Утчәчәк үзенең исән калуына бик шатланган, кызга мең рәхмәтләр әйткән. Үзенең якты уты белән шифалы үләннәр җыярга да булышкан. Гөлтамчы исә, җил-яңгырдан ышыкланырга, Утчәчәккә үзенең кәрзинен калдырган.

Шуннан бирле алар бик дуслашып киткәннәр. Хәзер инде Гөлтамчы урманга җиләк җыярга гына түгел, ә дустының хәлен белергә дә йөргән.