XI Международная независимая литературная Премия «Глаголица»

Тып-тыныч көн,

Җир өстенә ак кар ява.

Көзне озатып, бу галәмдә

Кыш узенең урынын ала.

Кошлар тынган,

Ә шулай да куңел тыныч.

Җир өстендә ак кар ята –

Бу бит пакълек, бу бит тормыш.

Әкрен генә урам буйлап,

Кайтып киләм уйлап кына.

Шунда күземә ташлана,

Ялгыз миләш буйчан гына.

Шомыртлар арасында ул

Горур тота буен-сынын.

Әйтә сыман: ”Тыңлыйк әле,

Кош-кортларның зарын-моңын.”

Алар эзли үзләренә

Тәмле ризык, җылы урын.

Әйтәләр күк бер-берсенә:

“Җим табарбыз, түзем булыйк.”

Шул сөйләшүне ишеткәч,

Миләш кирәклеген тойды.

Тәлгәшләренә сокланып,

Башын иеп, әйтеп куйды:

“Тәлгәшләрем, кып-кызылсыз,

Тәмам өлгереп җиттегез.

Кыш көнендә кош-кортларны,

Тукландыручылар бит сез”.

Кызарып пешкән миләшне

Кошлар бик тә ярата.

Чөнки алар яшәешкә

Шәфкатьлелек тарата.