Хозяйка воды (мать воды).
1
Жарким летним днем: я в воде купаюсь,
плаваю, брызгаю, играюсь,
ныряя головой, вводу прорезаю.
Так, полчаса хорошо поиграв,
Теперь, наверное, целый час потеть не буду — подумав,
Выбежал из воды, быстро-быстро оделся,
Боюсь чего-то, и попутчика рядом нет,
И когда я собирался уходить,
вдруг упал мой взгляд на мостик.
Смотрю: а на мостике страшная женщина сидит.
На рассвете, от лучей солнца,
у нее в руке сияет золотой гребень.
Сидит, и этой расческой
свои лохматые волосы расчесывает.
Замерло сердце мое, испугавшись, зубы стиснул.
Там, возле берега в густых деревьях спряталась.
Волосы свои расчесала, заплела, прыгнула в воду.
Нырнула и уплыла, исчезла из виду.
Теперь я тихонько взашел на мостик,
Нечистая забыла, видимо:
остался гребень на мостике.
Я знал, что рядом со мной нет людей,
Побежал в деревню, гребень быстро надел.
Не вижу того, что сзади и спереди:
Ой, бегу я. Ой бегу; Тороплюсь, потею, жарюсь и красным-красным горю.
Кричит, наверное: «Не прячься! Не прячься! Стой! Стой, вор!
Зачем ты берешь его, это же мой золотой гребень!»
Я прячусь – она ищет, наверное – я прячусь:
Это поле тихое, там не было людей.
Бежали, и таким, образом добежали до деревни.
Хозяйку воды все собаки начали гонять!
«Гав!», да «Гав!», да « Гав!», да «Гав!» —
Не замолкают, собаки.
Хозяйка воды забоялась собак, обратно бежит —
Теперь дело началось, от страха я успокоился, говорю;
«Эй, злая старуха! Без гребня ты высохла» — сказал.
Домой пришел: «Мама, золотой гребень я нашел!» — сказал;
«Пить хочу, устал, мам, я очень долго бежал» — сказал.
После того, что я все рассказал, мама забрала гребень,
Боится сама, взяв, думает, почему так…
2
Хорошо, до свидания. Солнце село.
Спать лег вечером, дом внутри был наполнен вечерним,
свежим воздухом, вкусными запахами.
Под одеялом лежу, никак не могу уснуть до сих пор,
Шик, да шик, кто-то в окно все время стучится
Я лежу себе спокойно, не встаю, не шевелюсь.
На этот шум, испугавшись, проснулась мама:
-Чего надо? Кто это? Кто это ночью ходит?
— Я, мать воды! Отдай, где мой золотой гребень?
Отдай! Сегодня днем взял и убежал твой сын, воришка?
Упал свет луны, я из-под одеяла смотрю,
Трясусь от страха, боже! теперь куда мне деться?
Без остановки «шик! да шик!» в наше окно стучит.
С ее чудовищных волос вода течет родниковая.
Матушка моя быстренько нашла золотой гребень.
Бросила на улицу и быстро закрыла окно.
А как только избавились, спаслись от матери воды,
мама так ругала,
так ругала, так ругала меня.
С тех пор за такие дела я перестал браться.
«У вещи хозяина нет!»- думать так перестал,
и чужие вещи больше не трогал.
Габдулла Тукай
Су анасы
(Бер авыл малае авызыннан)
I
Җәй көне. Эссе һавада мин суда койнам, йөзәм;
Чәчрәтәм, уйныйм, чумам, башым белән суны сөзәм.
Шул рәвешчә бер сәгать ярым кадәрле уйнагач,
Инде, шаять, бер сәгатьсез тирләмәм дип уйлагач,
Йөгереп чыктым судан, тиз-тиз киендем өс-башым;
Куркам үзем әллә нидән,— юк янымда юлдашым.
Бервакыт китәм дигәндә, төште күзем басмага;
Карасам: бер куркыныч хатын утырган басмада.
Көнгә каршы ялтырый кулындагы алтын тарак;
Шул тарак берлән утыра тузгыган сачен тарап.
Тын да алмыйча торам, куркып кына, тешне кысып,
Шунда яр буендагы куе агачларга посып.
Сачләрен үргәч тарап, сикерде төште суга ул;
Чумды да китте, тәмам юк булды күздән шунда ул.
Инде мин әкрен генә килдем дә кердем басмага,
Җен оныткан, ахыры,— калган тарагы басмада.
Як-ягымда һич кеше дә юклыгын белдем дә мин,
Чаптым авылга, таракны тиз генә элдем дә мин.
Күрмимен алны вә артны, и чабам мин, и чабам;
Ашыгам, тирлим, пешәм һәм кып-кызу уттай янам.
Берзаманны әйләнеп баккан идем артка таба,—
Аһ, харап эш! — Су анасы да минем арттан чаба.
Кычкырадыр: «Качма! качма! Тукта! тукта, и карак!
Ник аласың син аны,— ул бит минем алтын тарак!»
Мин качамын — ул куадыр, ул куадыр — мин качам;
Шулкадәрле кыр тыныч, һичбер кеше юк, ичмасам.
Шул рәвешчә чабышып җиттек авылга бервакыт,
Су анасыны куарга күтәрелде барча эт!
«Вау!» да «вау!» да, «һау!» да «һау!» —
бертуктамый этләр өрә;
Су анасы, куркып этләрдән, кирегә йөгерә.
Инде эш җайланды, куркудан тынычландым, дидем;
И явыз карчык! тарагыңнан коры калдың, дидем.
Өйгә кайттым да: «Әни, алтын тарак таптым!» — дидем;
«Сусадым, ардым, әни, мин бик озак чаптым»,— дидем.
Сейләгәчтен кыйссаны, алды тарагымны әни;
Курка үзе алса да,— уйлый эченнән әллә ни…
II
Яхшы, хуш. Батты кояш. Йокларга яттым кич белән;
Өй эче тулган иде кичке һава, хуш ис белән.
Юрган астында йокыга китми ятам мин һаман;
Шык та шык! — кемдер тәрәзәгә чиертә берзаман.
Мин ятам рәхәт кенә, тормыйм да кузгалмыйм әле.
Бу тавышка сискәнеп, торган йокысыннан әни:
— Ни кирәк? Кем бу? Кара тәндә вакытсыз кем йөри?
Нәрсә бар соң төнлә берлән, и пычагым кергери!
— Су анасы мин, китер, кайда минем алтын тарак?
Бир! бая көндез алып качты синең угълың, карак!
Төшкән айның шәүләсе, мин юрган астыннан карыйм;
Калтырыйм, куркам:
«Ходай! — дим,— инде мин кайда барыйм?»
һич өзлексез шык та шык! безнең тәрәзәне кага;
Ул коточкыч сачләреннән чишмә төсле су ага.
Әнкәем алтын таракны, тиз генә эзләп табып,
Атты да тышка, тизүк куйды тәрәзәне ябып.
Су анасыннан котылгачтын, тынычлангач, әни
И орышты, и орышты, и орышты соң мине!
Мин дә шуннан бирле андый эшкә кыймый башладым,
«Йә иясе юк!» — дип, әйберләргә тими башладым.