Безнең тормышыбыз – үткән белән бәйләнгән бер узыш. Һәр бер караган рәсем, һәр истәлек, һәр кичереш – ул безнең тарихыбызның аерылгысыз өлеше. Үткәннән өйрәнмәсәк, алга ничек барабыз, ничек үсәбез? Тарихыбызны, безнең халкыбызның үткәнен онытсак, киләчәгебез дә зәгыйфь булачак. Әгәр безнең тарихыбыз, кайгылар һәм сөенечләребез булмаса, безнең киләчәк тә юк диярлек. Үткән еллар еш кына безгә көч, сабаклар бүләк итә. Туган җиргә мәхәббәт һәм гомер юлында җыйган тәҗрибәләр безнең тамырларыбыз, безне нык һәм иңгә-иң торырга өйрәтәләр. Чөнки, серле һәм мәгънәле булган бу тормыш юлы – ул хәтер һәм рух кебек бердәмлектә яши. Иң зур байлыгыбыз – ул нәкъ менә үзебезнең тамырларыбыз, алар ныграк булган саен, безнең алга таба бару юлы да ныграк.
Безнең үткәндә – милли горурлык, батырлык, мәхәббәт бар. Бу рухларны югалтсак, без әкиятләрсез һәм каһарманнарсыз калачакбыз, дошманга каршы торган көчебездән мәхрүм калырбыз. Әсәрләребез, мәдәниятебез – безнең күңелебез, безнең бердәмлегебез, киләчәк буыннарга тапшыра торган мирас. Шуңа күрә безнең өчен иң мөһиме – үткәнне хөрмәт итеп, киләчәккә ышаныч белән атлау.
Киләчәкне хыял итеп кенә карамаска, ә узган гомеребездә алган тәҗрибәне кулланырга кирәк. Бүгенге көн – бу безнең киләчәкне төзүнең нигезе. Утлы тарихыбызны онытмасак, киләчәкне яңа җырлар, яңа үрләр белән бизәргә мөмкинлек табарбыз. Безнең тарих – ул безнең йөрәгебезнең көзе. Аны онытсак, без югалырбыз. Шуңа да, безнең хәзерге һәм киләчәк буыннар өчен төп бурыч – үткәннән көч алырга, аны яшәртү һәм киләчәккә аны саклап китәргә тиешбез. Безнең үткәннәргә хөрмәт белән караганда гына, без ныклы, уңайлы киләчәк корырга мөмкинлек табабыз.
Узган гомер – киләчәкне иҗат итү өчен иң кыйммәтле корал. Безнең тарихыбыз, рухыбыз һәм саф мәхәббәтебез – киләчәккә рухландыргыч чыганак. Башкача юл юк, шул ук вакытта безнең тарихыбыз бар, һәм без аның белән горурланырга тиешбез.
