XII Международная независимая литературная Премия «Глаголица»

Көзнең беренче ноябрь көне иде. Урман җәнлекләре яфраклар җыярга аланга барганнар, әмма, аланга килгәч, бөтен җирдә ап-ак булып кар ятуын күргәннәр. Бөтен агачлар арасында бары тик бер генә яшел агач калган. Хайваннарга бу агач бик моңаеп утырган сыман тоелган.

Дуслар урман хуҗясы Аю янына килгәннәр, ләкин ул аларга: «Табигатьнең шушы агачны безгә күрсәтәсе килгән, мин берни дә эшли алмыйм», — дип җавап биргән.

Урманда яшәүче хайваннар Аюның җавабын ишеткәч, үзләре план корганнар. «Без аны зур ак җәймә белән каплыйбыз, һәм ул бөтен агачлар белән бер төстә булачак!» — дип нәтиҗә ясаган алар. Барысы бергә җыелып, җәймә белән агач өстен каплаганнар, ләкин ул җил белән очып киткән. Җәнлекләр кояштан: «Ялгыз агачыбызны ак төскә ничек буярга икән?» — дип сораганнар. Кояш аларга: «Ноябрь — көзнең соңгы ае, бу айда бөтен җәнлекләр кышка әзерләнә һәм йокыга китәләр, бу агач та йоклаган. Аны ак төскә буяр өчен, сезгә аны уятырга кирәк», — дип җавап биргән ул.

Хайваннар агачны уята башлаганнар. Агач уянган һәм мизгел эчендә ап-ак карга күмелгән. Ә хайваннар аның янына хәл белергә бик еш баралар икән.

Алар бик якын һәм тату дуслар булып яшәгәннәр. Ә кояш аларга һәрвакыт сокланып нурларын сипкән.