Борын-борын заманда яшәгән ди булган ди Сандугач белән Каенкай. Аларны икесен дә туган җирләре урман — берләштереп торган. Менә бервакыт урманга Кеше исемле, алар уйлавынча, явыз җан иясе килгән. Ул Каенкай туганнарының ботакларын сындырган, кайберләрен бөтенләй кискән һәм арбасына тутырып алып кайтып киткән. Сандугачны да бу балә читләтеп узмаган аның туганнарының оялары җимерелгән, шуның аркасында алар туган җирләрен ташлап китергә мәҗбүр булганнар. Эшнең харап икәнен аңлап, Сандугач белән Каенкай барлык урман җан ияләрен җыялар булмас хәлләр турында сөйлиләр. — Минем гөмбәләремне дә җыеп бетергәннәр алар. Шул гөмбәләр урынына чүпләрне калдырганнар, — дигән Керпе. — Ә алар безнең еллар буе төзегән оябызны тузгыттылар, — дигән ярсыган Кырмыска. Болай булмый, дуслар, әйдәгез Кешене урманга кертмибез, — дигән мөрәҗәгать белән чыга Каенкай. Шулчак могҗиза була: якты ялкын белән җиргә Җир ана төшә һәм үзенең балаларына болай ди: — Сез- минем балаларым. Кеше дә минем балам. Сез бит туганнар. Бер — берегезне хөрмәт итегез. Әйе, кешеләр арасында да начарлары була. Ә менә балаларын гына кара: берсе агач утырта, берсе чүпләрне җыя, берсе оя ясый. Боларны күргәч, урман аларга бөтен матурлыгын күрсәткән. Һәм алар Кеше белән якын дусларга әверелгәннәр.
