XI Международная независимая литературная Премия «Глаголица»

Мин елмайган саен синең йөзләреңә җылы ага,

Эчеңдәге күбәләкләр армый канат кага-кага.

Куркасың син, син белмисең: юлларыңда ташлар эри,

Төшенмисең — үзем сиңа илһам булып килеп йөрим.

Чит кызларга караш салсаң, күзең каплыйм кулың белән,

Гәрчә исә миннән тышны сөймәячәгеңне беләм.

Орышасың үз-үзеңне, эш чыкмагач, мине уйлап,

Ә мин атлыйм яланаяк синең хыялларың буйлап.

“Кирәк түгел, -дисең кайчак, ярсып, — сөю дигәннәре!”

Шул вакытта күзләремнән яшьләр тама эре-эре.

Куркам да мин, беләм дә бит ( сизмим генә әле исең) –

Илһам булып үзең һаман акылымны төенлисең.