XI Международная независимая литературная Премия «Глаголица»

Жил да был в давние времена в одной старой деревушке бедняк. Звали его Гульназек. Бог отметил их семью и даровал в дом много детей.

Однажды, когда не нашлось ни крошки хлеба, нечем было кормить жену и детей, решил Гульназек попытать счастья на охоте.

Взял он с собой лук, который смастерил для своих ребятишек. После нащепал лучины, выстругал стрелы и отправился в лес.

Долго Гульназек бродил по лесу. Но ни зверя, ни птицу не повстречал он в дремучем лесу. То зайчик пробежит, то утка пролетит, но все Мимо. Как только он повесил нос и засеменил в сторону дома, повстречал великана!

Гульназек был растерян, не знал, что ему делать. Не знает, как и быть, не знает, как ему от него спастись. А великан подошёл к Гульназеку и спросил громко да грозно:

— Кто ты такой? Зачем сюда пожаловал?

«Всё равно пропадать!- думает осмелевший мужичок. — Попробую-ка я напугать этого здоровяка».

Подошёл он к диву и сказал:

— Я охотник, пришёл в лес пострелять дичи. Но если попадётся диво какое необычное, то и от такой добычи не откажусь: одной стрелой уложу его на этом же самом месте!

Струсил великан, завизжал на весь лес. И чем громче он визжал, тем шире открывались его глаза, рот и тем больше раздувался барабан-живот.

Наконец он перестал визжать и взмолился:

— Храбрый охотник, не губи меня! Буду честен, я боюсь тебя, и поэтому хотел бы пригласить к себе в гости, и угостить такого славного джигита как ты!

Борын-борын заманда яшәгән, ди, Гелнәзек исемле бер эшлексез ярлы кеше. Ялкау вә ярлы булса да, Ходай аңа балаларны күп итеп биргән. Мондый байлык була торып, мич башында ятып булмый инде. Гелнәзек түзмәгән, нинди ялкау булса да, хәерче оясыннан урманга качарга уйлаган. Кайчандыр балаларына дип ясаган җәя белән укны алган да, аягы кая атласа, шул якка китеп барган.

Бара икән бу, бара икән. Бара торгач, моңа бер дию пәрие очраган. Әлеге дию нәкъ Гелнәзек ише икән — дәү булса да, үз шәүләсеннән үзе курка торганы. Ләкин дию бит! — моны күргәч, Гелнәзек тә бик курыккан. Шулай да курыкмагандай кыланган бу: җәясен күтәреп, угын күз күргән якка төбәп тора икән.

Куркуын җинеп, дию сораган моннан:

— Кем син, — янәсе. — Урманда нишләп йөрисең?

— Мин диюләр аулаучы! — дип мактана башлаган Гелнәзек. Көн саен егерме диюне атып кына алам, — ди икән. — Бүген менә унтугызны гына аттым. Син якын тирәдә берәр дию күрмәдеңме?

Дию куркуыннан чинап җибәрә язган. Шулай да аңлап алган: бу аучы тәганәсе аны дию дип тә танымый, күрәмсең!

— Юк, күрмәдем, — дигән дию. — Аргансыңдыр, талгансыңдыр, әллә безнең өйгә кайтып, бераз ял итәсеңме?

Куркуын чак кына басып, Гелнәзәк диюгә ияргән.

Кайтып кергән болар дию өенә. Дию хатыны мул итеп табын әзерләгән. Дию табак-табак итне бүсә генә икән, ә Гелнәзәкнең куркудан тамагыннан аш үтми.

Табын шар тәгәрәтерлек буш калгач, дию кадерле кунакка үзенең ятагын биргән. Үзләренә тышта бер агач төбенә урын җәйгәннәр. Үзара сөйләшәләр икән дию белән хатыны.