Бер көнне, җырлый-җырлый, урман буйлап барганда, бүренең өстенә агач килеп төште. Явыз бүре агач астында калды.
— Үләм, ярдәм итегезче, ярдәм итегезчеее-е-е… – дип кычкырды Бүре. Ерак түгел йөргән Болан баласы тавышны ишетеп алды һәм ярдәмгә ашыкты. (Иии Бичара Болан, син дөньяда Явыз Бүре яшәгәнлеген белмисең шул әле). Нәни Болан Бүрене күреп:
— Син кем? Сиңа нәрсә булды? Ник кычкырасың? — дип сорады.
— Мин Бүре. Агач астында калдым, зинһар коткар мине, зинһа-а-ар. Болан кичекмәстән ярдәмгә ашыкты. Нәни булуына карамастан, үзенең көчле мөгезләре белән юан агачны күтәреп тә атты, Бүрене коткарды да.
Бүре як-ягына каранды, телләрен ялап куйды. “Бик яхшы әбәт булды бит әле бу миңа” дип уйлады ул:
— Болан, кара әле, син мине коткардың, ә мин хәзер сине ашыйм, ха-ха-ха.
— Ничек? Ни өчен? Мин бит сине коткардым, Бүре. Ә син… – диде Болан еларга җитешеп.
Бүре боланны тотарга дип өстенә килә башлады. Болан артка чигенә-чигенә зур карт имәнгә төртелде. Ә анда урман хуҗасы зур мичкәдән тәмләп кенә бал ашап утыра иде. Аюның үзен шундый тәмле эштән аеруларына бик ачуы килде.
— Аю абзый, зинһар, коткар. Мин Бүрене коткардым, ә ул мине ашарга тели, — диде Болан. Аю нәни Боланны тыңлап-тыңлап торды да Бүрегә:
— Мин бер дә ышанмыйм бу хәлгә. Болан сине кечкенә мөгезләре белән шундый зур агачтан коткара алмас иде. Ул бик яшь бит әле, — диде.
Бүре:
— Ышанмасаң, әйдә, күрсәтәм, — ди. Аю, Бүре һәм нәни Болан агач ауган урынга киттеләр. Барып җиткәч, Аю Бүрегә:
— Әйдә, агач астына ят! — диде.
Болан агачны мөгезе белән күтәрде. Бүре кереп ятуга, ул агачны мөгезеннән төшерде, ә Явыз Бүре агач астында басылып калды:
— Яхшылыкны аңламагач, ят инде шунда, — диде Аю. – Ә син Болан икенче юлы уйлап эшлә. Башка мондый хәлгә юлыкма!
Шушы көннән башлап, Аю белән Болан бик дуслар икән. Аю үзенең дустын явыз бәндәләрдән гел саклап кына йөртә, ди.
Бер көнне, җырлый-җырлый, урман буйлап барганда, бүренең өстенә агач килеп төште. Явыз бүре агач астында калды.
— Үләм, ярдәм итегезче, ярдәм итегезчеее-е-е… – дип кычкырды Бүре. Ерак түгел йөргән Болан баласы тавышны ишетеп алды һәм ярдәмгә ашыкты. (Иии Бичара Болан, син дөньяда Явыз Бүре яшәгәнлеген белмисең шул әле). Нәни Болан Бүрене күреп:
— Син кем? Сиңа нәрсә булды? Ник кычкырасың? — дип сорады.
— Мин Бүре. Агач астында калдым, зинһар коткар мине, зинһа-а-ар. Болан кичекмәстән ярдәмгә ашыкты. Нәни булуына карамастан, үзенең көчле мөгезләре белән юан агачны күтәреп тә атты, Бүрене коткарды да.
Бүре як-ягына каранды, телләрен ялап куйды. “Бик яхшы әбәт булды бит әле бу миңа” дип уйлады ул:
— Болан, кара әле, син мине коткардың, ә мин хәзер сине ашыйм, ха-ха-ха.
— Ничек? Ни өчен? Мин бит сине коткардым, Бүре. Ә син… – диде Болан еларга җитешеп.
Бүре боланны тотарга дип өстенә килә башлады. Болан артка чигенә-чигенә зур карт имәнгә төртелде. Ә анда урман хуҗасы зур мичкәдән тәмләп кенә бал ашап утыра иде. Аюның үзен шундый тәмле эштән аеруларына бик ачуы килде.
— Аю абзый, зинһар, коткар. Мин Бүрене коткардым, ә ул мине ашарга тели, — диде Болан. Аю нәни Боланны тыңлап-тыңлап торды да Бүрегә:
— Мин бер дә ышанмыйм бу хәлгә. Болан сине кечкенә мөгезләре белән шундый зур агачтан коткара алмас иде. Ул бик яшь бит әле, — диде.
Бүре:
— Ышанмасаң, әйдә, күрсәтәм, — ди. Аю, Бүре һәм нәни Болан агач ауган урынга киттеләр. Барып җиткәч, Аю Бүрегә:
— Әйдә, агач астына ят! — диде.
Болан агачны мөгезе белән күтәрде. Бүре кереп ятуга, ул агачны мөгезеннән төшерде, ә Явыз Бүре агач астында басылып калды:
— Яхшылыкны аңламагач, ят инде шунда, — диде Аю. – Ә син Болан икенче юлы уйлап эшлә. Башка мондый хәлгә юлыкма!
Шушы көннән башлап, Аю белән Болан бик дуслар икән. Аю үзенең дустын явыз бәндәләрдән гел саклап кына йөртә, ди.
Бер көнне, җырлый-җырлый, урман буйлап барганда, бүренең өстенә агач килеп төште. Явыз бүре агач астында калды.
— Үләм, ярдәм итегезче, ярдәм итегезчеее-е-е… – дип кычкырды Бүре. Ерак түгел йөргән Болан баласы тавышны ишетеп алды һәм ярдәмгә ашыкты. (Иии Бичара Болан, син дөньяда Явыз Бүре яшәгәнлеген белмисең шул әле). Нәни Болан Бүрене күреп:
— Син кем? Сиңа нәрсә булды? Ник кычкырасың? — дип сорады.
— Мин Бүре. Агач астында калдым, зинһар коткар мине, зинһа-а-ар. Болан кичекмәстән ярдәмгә ашыкты. Нәни булуына карамастан, үзенең көчле мөгезләре белән юан агачны күтәреп тә атты, Бүрене коткарды да.
Бүре як-ягына каранды, телләрен ялап куйды. “Бик яхшы әбәт булды бит әле бу миңа” дип уйлады ул:
— Болан, кара әле, син мине коткардың, ә мин хәзер сине ашыйм, ха-ха-ха.
— Ничек? Ни өчен? Мин бит сине коткардым, Бүре. Ә син… – диде Болан еларга җитешеп.
Бүре боланны тотарга дип өстенә килә башлады. Болан артка чигенә-чигенә зур карт имәнгә төртелде. Ә анда урман хуҗасы зур мичкәдән тәмләп кенә бал ашап утыра иде. Аюның үзен шундый тәмле эштән аеруларына бик ачуы килде.
— Аю абзый, зинһар, коткар. Мин Бүрене коткардым, ә ул мине ашарга тели, — диде Болан. Аю нәни Боланны тыңлап-тыңлап торды да Бүрегә:
— Мин бер дә ышанмыйм бу хәлгә. Болан сине кечкенә мөгезләре белән шундый зур агачтан коткара алмас иде. Ул бик яшь бит әле, — диде.
Бүре:
— Ышанмасаң, әйдә, күрсәтәм, — ди. Аю, Бүре һәм нәни Болан агач ауган урынга киттеләр. Барып җиткәч, Аю Бүрегә:
— Әйдә, агач астына ят! — диде.
Болан агачны мөгезе белән күтәрде. Бүре кереп ятуга, ул агачны мөгезеннән төшерде, ә Явыз Бүре агач астында басылып калды:
— Яхшылыкны аңламагач, ят инде шунда, — диде Аю. – Ә син Болан икенче юлы уйлап эшлә. Башка мондый хәлгә юлыкма!
Шушы көннән башлап, Аю белән Болан бик дуслар икән. Аю үзенең дустын явыз бәндәләрдән гел саклап кына йөртә, ди.
Бер көнне, җырлый-җырлый, урман буйлап барганда, бүренең өстенә агач килеп төште. Явыз бүре агач астында калды.
— Үләм, ярдәм итегезче, ярдәм итегезчеее-е-е… – дип кычкырды Бүре. Ерак түгел йөргән Болан баласы тавышны ишетеп алды һәм ярдәмгә ашыкты. (Иии Бичара Болан, син дөньяда Явыз Бүре яшәгәнлеген белмисең шул әле). Нәни Болан Бүрене күреп:
— Син кем? Сиңа нәрсә булды? Ник кычкырасың? — дип сорады.
— Мин Бүре. Агач астында калдым, зинһар коткар мине, зинһа-а-ар. Болан кичекмәстән ярдәмгә ашыкты. Нәни булуына карамастан, үзенең көчле мөгезләре белән юан агачны күтәреп тә атты, Бүрене коткарды да.
Бүре як-ягына каранды, телләрен ялап куйды. “Бик яхшы әбәт булды бит әле бу миңа” дип уйлады ул:
— Болан, кара әле, син мине коткардың, ә мин хәзер сине ашыйм, ха-ха-ха.
— Ничек? Ни өчен? Мин бит сине коткардым, Бүре. Ә син… – диде Болан еларга җитешеп.
Бүре боланны тотарга дип өстенә килә башлады. Болан артка чигенә-чигенә зур карт имәнгә төртелде. Ә анда урман хуҗасы зур мичкәдән тәмләп кенә бал ашап утыра иде. Аюның үзен шундый тәмле эштән аеруларына бик ачуы килде.
— Аю абзый, зинһар, коткар. Мин Бүрене коткардым, ә ул мине ашарга тели, — диде Болан. Аю нәни Боланны тыңлап-тыңлап торды да Бүрегә:
— Мин бер дә ышанмыйм бу хәлгә. Болан сине кечкенә мөгезләре белән шундый зур агачтан коткара алмас иде. Ул бик яшь бит әле, — диде.
Бүре:
— Ышанмасаң, әйдә, күрсәтәм, — ди. Аю, Бүре һәм нәни Болан агач ауган урынга киттеләр. Барып җиткәч, Аю Бүрегә:
— Әйдә, агач астына ят! — диде.
Болан агачны мөгезе белән күтәрде. Бүре кереп ятуга, ул агачны мөгезеннән төшерде, ә Явыз Бүре агач астында басылып калды:
— Яхшылыкны аңламагач, ят инде шунда, — диде Аю. – Ә син Болан икенче юлы уйлап эшлә. Башка мондый хәлгә юлыкма!
Шушы көннән башлап, Аю белән Болан бик дуслар икән. Аю үзенең дустын явыз бәндәләрдән гел саклап кына йөртә, ди.
Бер көнне, җырлый-җырлый, урман буйлап барганда, бүренең өстенә агач килеп төште. Явыз бүре агач астында калды.
— Үләм, ярдәм итегезче, ярдәм итегезчеее-е-е… – дип кычкырды Бүре. Ерак түгел йөргән Болан баласы тавышны ишетеп алды һәм ярдәмгә ашыкты. (Иии Бичара Болан, син дөньяда Явыз Бүре яшәгәнлеген белмисең шул әле). Нәни Болан Бүрене күреп:
— Син кем? Сиңа нәрсә булды? Ник кычкырасың? — дип сорады.
— Мин Бүре. Агач астында калдым, зинһар коткар мине, зинһа-а-ар. Болан кичекмәстән ярдәмгә ашыкты. Нәни булуына карамастан, үзенең көчле мөгезләре белән юан агачны күтәреп тә атты, Бүрене коткарды да.
Бүре як-ягына каранды, телләрен ялап куйды. “Бик яхшы әбәт булды бит әле бу миңа” дип уйлады ул:
— Болан, кара әле, син мине коткардың, ә мин хәзер сине ашыйм, ха-ха-ха.
— Ничек? Ни өчен? Мин бит сине коткардым, Бүре. Ә син… – диде Болан еларга җитешеп.
Бүре боланны тотарга дип өстенә килә башлады. Болан артка чигенә-чигенә зур карт имәнгә төртелде. Ә анда урман хуҗасы зур мичкәдән тәмләп кенә бал ашап утыра иде. Аюның үзен шундый тәмле эштән аеруларына бик ачуы килде.
— Аю абзый, зинһар, коткар. Мин Бүрене коткардым, ә ул мине ашарга тели, — диде Болан. Аю нәни Боланны тыңлап-тыңлап торды да Бүрегә:
— Мин бер дә ышанмыйм бу хәлгә. Болан сине кечкенә мөгезләре белән шундый зур агачтан коткара алмас иде. Ул бик яшь бит әле, — диде.
Бүре:
— Ышанмасаң, әйдә, күрсәтәм, — ди. Аю, Бүре һәм нәни Болан агач ауган урынга киттеләр. Барып җиткәч, Аю Бүрегә:
— Әйдә, агач астына ят! — диде.
Болан агачны мөгезе белән күтәрде. Бүре кереп ятуга, ул агачны мөгезеннән төшерде, ә Явыз Бүре агач астында басылып калды:
— Яхшылыкны аңламагач, ят инде шунда, — диде Аю. – Ә син Болан икенче юлы уйлап эшлә. Башка мондый хәлгә юлыкма!
Шушы көннән башлап, Аю белән Болан бик дуслар икән. Аю үзенең дустын явыз бәндәләрдән гел саклап кына йөртә, ди.
Бер көнне, җырлый-җырлый, урман буйлап барганда, бүренең өстенә агач килеп төште. Явыз бүре агач астында калды.
— Үләм, ярдәм итегезче, ярдәм итегезчеее-е-е… – дип кычкырды Бүре. Ерак түгел йөргән Болан баласы тавышны ишетеп алды һәм ярдәмгә ашыкты. (Иии Бичара Болан, син дөньяда Явыз Бүре яшәгәнлеген белмисең шул әле). Нәни Болан Бүрене күреп:
— Син кем? Сиңа нәрсә булды? Ник кычкырасың? — дип сорады.
— Мин Бүре. Агач астында калдым, зинһар коткар мине, зинһа-а-ар. Болан кичекмәстән ярдәмгә ашыкты. Нәни булуына карамастан, үзенең көчле мөгезләре белән юан агачны күтәреп тә атты, Бүрене коткарды да.
Бүре як-ягына каранды, телләрен ялап куйды. “Бик яхшы әбәт булды бит әле бу миңа” дип уйлады ул:
— Болан, кара әле, син мине коткардың, ә мин хәзер сине ашыйм, ха-ха-ха.
— Ничек? Ни өчен? Мин бит сине коткардым, Бүре. Ә син… – диде Болан еларга җитешеп.
Бүре боланны тотарга дип өстенә килә башлады. Болан артка чигенә-чигенә зур карт имәнгә төртелде. Ә анда урман хуҗасы зур мичкәдән тәмләп кенә бал ашап утыра иде. Аюның үзен шундый тәмле эштән аеруларына бик ачуы килде.
— Аю абзый, зинһар, коткар. Мин Бүрене коткардым, ә ул мине ашарга тели, — диде Болан. Аю нәни Боланны тыңлап-тыңлап торды да Бүрегә:
— Мин бер дә ышанмыйм бу хәлгә. Болан сине кечкенә мөгезләре белән шундый зур агачтан коткара алмас иде. Ул бик яшь бит әле, — диде.
Бүре:
— Ышанмасаң, әйдә, күрсәтәм, — ди. Аю, Бүре һәм нәни Болан агач ауган урынга киттеләр. Барып җиткәч, Аю Бүрегә:
— Әйдә, агач астына ят! — диде.
Болан агачны мөгезе белән күтәрде. Бүре кереп ятуга, ул агачны мөгезеннән төшерде, ә Явыз Бүре агач астында басылып калды:
— Яхшылыкны аңламагач, ят инде шунда, — диде Аю. – Ә син Болан икенче юлы уйлап эшлә. Башка мондый хәлгә юлыкма!
Шушы көннән башлап, Аю белән Болан бик дуслар икән. Аю үзенең дустын явыз бәндәләрдән гел саклап кына йөртә, ди.
Бер көнне, җырлый-җырлый, урман буйлап барганда, бүренең өстенә агач килеп төште. Явыз бүре агач астында калды.
— Үләм, ярдәм итегезче, ярдәм итегезчеее-е-е… – дип кычкырды Бүре. Ерак түгел йөргән Болан баласы тавышны ишетеп алды һәм ярдәмгә ашыкты. (Иии Бичара Болан, син дөньяда Явыз Бүре яшәгәнлеген белмисең шул әле). Нәни Болан Бүрене күреп:
— Син кем? Сиңа нәрсә булды? Ник кычкырасың? — дип сорады.
— Мин Бүре. Агач астында калдым, зинһар коткар мине, зинһа-а-ар. Болан кичекмәстән ярдәмгә ашыкты. Нәни булуына карамастан, үзенең көчле мөгезләре белән юан агачны күтәреп тә атты, Бүрене коткарды да.
Бүре як-ягына каранды, телләрен ялап куйды. “Бик яхшы әбәт булды бит әле бу миңа” дип уйлады ул:
— Болан, кара әле, син мине коткардың, ә мин хәзер сине ашыйм, ха-ха-ха.
— Ничек? Ни өчен? Мин бит сине коткардым, Бүре. Ә син… – диде Болан еларга җитешеп.
Бүре боланны тотарга дип өстенә килә башлады. Болан артка чигенә-чигенә зур карт имәнгә төртелде. Ә анда урман хуҗасы зур мичкәдән тәмләп кенә бал ашап утыра иде. Аюның үзен шундый тәмле эштән аеруларына бик ачуы килде.
— Аю абзый, зинһар, коткар. Мин Бүрене коткардым, ә ул мине ашарга тели, — диде Болан. Аю нәни Боланны тыңлап-тыңлап торды да Бүрегә:
— Мин бер дә ышанмыйм бу хәлгә. Болан сине кечкенә мөгезләре белән шундый зур агачтан коткара алмас иде. Ул бик яшь бит әле, — диде.
Бүре:
— Ышанмасаң, әйдә, күрсәтәм, — ди. Аю, Бүре һәм нәни Болан агач ауган урынга киттеләр. Барып җиткәч, Аю Бүрегә:
— Әйдә, агач астына ят! — диде.
Болан агачны мөгезе белән күтәрде. Бүре кереп ятуга, ул агачны мөгезеннән төшерде, ә Явыз Бүре агач астында басылып калды:
— Яхшылыкны аңламагач, ят инде шунда, — диде Аю. – Ә син Болан икенче юлы уйлап эшлә. Башка мондый хәлгә юлыкма!
Шушы көннән башлап, Аю белән Болан бик дуслар икән. Аю үзенең дустын явыз бәндәләрдән гел саклап кына йөртә, ди.
Бер көнне, җырлый-җырлый, урман буйлап барганда, бүренең өстенә агач килеп төште. Явыз бүре агач астында калды.
— Үләм, ярдәм итегезче, ярдәм итегезчеее-е-е… – дип кычкырды Бүре. Ерак түгел йөргән Болан баласы тавышны ишетеп алды һәм ярдәмгә ашыкты. (Иии Бичара Болан, син дөньяда Явыз Бүре яшәгәнлеген белмисең шул әле). Нәни Болан Бүрене күреп:
— Син кем? Сиңа нәрсә булды? Ник кычкырасың? — дип сорады.
— Мин Бүре. Агач астында калдым, зинһар коткар мине, зинһа-а-ар. Болан кичекмәстән ярдәмгә ашыкты. Нәни булуына карамастан, үзенең көчле мөгезләре белән юан агачны күтәреп тә атты, Бүрене коткарды да.
Бүре як-ягына каранды, телләрен ялап куйды. “Бик яхшы әбәт булды бит әле бу миңа” дип уйлады ул:
— Болан, кара әле, син мине коткардың, ә мин хәзер сине ашыйм, ха-ха-ха.
— Ничек? Ни өчен? Мин бит сине коткардым, Бүре. Ә син… – диде Болан еларга җитешеп.
Бүре боланны тотарга дип өстенә килә башлады. Болан артка чигенә-чигенә зур карт имәнгә төртелде. Ә анда урман хуҗасы зур мичкәдән тәмләп кенә бал ашап утыра иде. Аюның үзен шундый тәмле эштән аеруларына бик ачуы килде.
— Аю абзый, зинһар, коткар. Мин Бүрене коткардым, ә ул мине ашарга тели, — диде Болан. Аю нәни Боланны тыңлап-тыңлап торды да Бүрегә:
— Мин бер дә ышанмыйм бу хәлгә. Болан сине кечкенә мөгезләре белән шундый зур агачтан коткара алмас иде. Ул бик яшь бит әле, — диде.
Бүре:
— Ышанмасаң, әйдә, күрсәтәм, — ди. Аю, Бүре һәм нәни Болан агач ауган урынга киттеләр. Барып җиткәч, Аю Бүрегә:
— Әйдә, агач астына ят! — диде.
Болан агачны мөгезе белән күтәрде. Бүре кереп ятуга, ул агачны мөгезеннән төшерде, ә Явыз Бүре агач астында басылып калды:
— Яхшылыкны аңламагач, ят инде шунда, — диде Аю. – Ә син Болан икенче юлы уйлап эшлә. Башка мондый хәлгә юлыкма!
Шушы көннән башлап, Аю белән Болан бик дуслар икән. Аю үзенең дустын явыз бәндәләрдән гел саклап кына йөртә, ди.
Бер көнне, җырлый-җырлый, урман буйлап барганда, бүренең өстенә агач килеп төште. Явыз бүре агач астында калды.
— Үләм, ярдәм итегезче, ярдәм итегезчеее-е-е… – дип кычкырды Бүре. Ерак түгел йөргән Болан баласы тавышны ишетеп алды һәм ярдәмгә ашыкты. (Иии Бичара Болан, син дөньяда Явыз Бүре яшәгәнлеген белмисең шул әле). Нәни Болан Бүрене күреп:
— Син кем? Сиңа нәрсә булды? Ник кычкырасың? — дип сорады.
— Мин Бүре. Агач астында калдым, зинһар коткар мине, зинһа-а-ар. Болан кичекмәстән ярдәмгә ашыкты. Нәни булуына карамастан, үзенең көчле мөгезләре белән юан агачны күтәреп тә атты, Бүрене коткарды да.
Бүре як-ягына каранды, телләрен ялап куйды. “Бик яхшы әбәт булды бит әле бу миңа” дип уйлады ул:
— Болан, кара әле, син мине коткардың, ә мин хәзер сине ашыйм, ха-ха-ха.
— Ничек? Ни өчен? Мин бит сине коткардым, Бүре. Ә син… – диде Болан еларга җитешеп.
Бүре боланны тотарга дип өстенә килә башлады. Болан артка чигенә-чигенә зур карт имәнгә төртелде. Ә анда урман хуҗасы зур мичкәдән тәмләп кенә бал ашап утыра иде. Аюның үзен шундый тәмле эштән аеруларына бик ачуы килде.
— Аю абзый, зинһар, коткар. Мин Бүрене коткардым, ә ул мине ашарга тели, — диде Болан. Аю нәни Боланны тыңлап-тыңлап торды да Бүрегә:
— Мин бер дә ышанмыйм бу хәлгә. Болан сине кечкенә мөгезләре белән шундый зур агачтан коткара алмас иде. Ул бик яшь бит әле, — диде.
Бүре:
— Ышанмасаң, әйдә, күрсәтәм, — ди. Аю, Бүре һәм нәни Болан агач ауган урынга киттеләр. Барып җиткәч, Аю Бүрегә:
— Әйдә, агач астына ят! — диде.
Болан агачны мөгезе белән күтәрде. Бүре кереп ятуга, ул агачны мөгезеннән төшерде, ә Явыз Бүре агач астында басылып калды:
— Яхшылыкны аңламагач, ят инде шунда, — диде Аю. – Ә син Болан икенче юлы уйлап эшлә. Башка мондый хәлгә юлыкма!
Шушы көннән башлап, Аю белән Болан бик дуслар икән. Аю үзенең дустын явыз бәндәләрдән гел саклап кына йөртә, ди.
Бер көнне, җырлый-җырлый, урман буйлап барганда, бүренең өстенә агач килеп төште. Явыз бүре агач астында калды.
— Үләм, ярдәм итегезче, ярдәм итегезчеее-е-е… – дип кычкырды Бүре. Ерак түгел йөргән Болан баласы тавышны ишетеп алды һәм ярдәмгә ашыкты. (Иии Бичара Болан, син дөньяда Явыз Бүре яшәгәнлеген белмисең шул әле). Нәни Болан Бүрене күреп:
— Син кем? Сиңа нәрсә булды? Ник кычкырасың? — дип сорады.
— Мин Бүре. Агач астында калдым, зинһар коткар мине, зинһа-а-ар. Болан кичекмәстән ярдәмгә ашыкты. Нәни булуына карамастан, үзенең көчле мөгезләре белән юан агачны күтәреп тә атты, Бүрене коткарды да.
Бүре як-ягына каранды, телләрен ялап куйды. “Бик яхшы әбәт булды бит әле бу миңа” дип уйлады ул:
— Болан, кара әле, син мине коткардың, ә мин хәзер сине ашыйм, ха-ха-ха.
— Ничек? Ни өчен? Мин бит сине коткардым, Бүре. Ә син… – диде Болан еларга җитешеп.
Бүре боланны тотарга дип өстенә килә башлады. Болан артка чигенә-чигенә зур карт имәнгә төртелде. Ә анда урман хуҗасы зур мичкәдән тәмләп кенә бал ашап утыра иде. Аюның үзен шундый тәмле эштән аеруларына бик ачуы килде.
— Аю абзый, зинһар, коткар. Мин Бүрене коткардым, ә ул мине ашарга тели, — диде Болан. Аю нәни Боланны тыңлап-тыңлап торды да Бүрегә:
— Мин бер дә ышанмыйм бу хәлгә. Болан сине кечкенә мөгезләре белән шундый зур агачтан коткара алмас иде. Ул бик яшь бит әле, — диде.
Бүре:
— Ышанмасаң, әйдә, күрсәтәм, — ди. Аю, Бүре һәм нәни Болан агач ауган урынга киттеләр. Барып җиткәч, Аю Бүрегә:
— Әйдә, агач астына ят! — диде.
Болан агачны мөгезе белән күтәрде. Бүре кереп ятуга, ул агачны мөгезеннән төшерде, ә Явыз Бүре агач астында басылып калды:
— Яхшылыкны аңламагач, ят инде шунда, — диде Аю. – Ә син Болан икенче юлы уйлап эшлә. Башка мондый хәлгә юлыкма!
Шушы көннән башлап, Аю белән Болан бик дуслар икән. Аю үзенең дустын явыз бәндәләрдән гел саклап кына йөртә, ди.
Бер көнне, җырлый-җырлый, урман буйлап барганда, бүренең өстенә агач килеп төште. Явыз бүре агач астында калды.
— Үләм, ярдәм итегезче, ярдәм итегезчеее-е-е… – дип кычкырды Бүре. Ерак түгел йөргән Болан баласы тавышны ишетеп алды һәм ярдәмгә ашыкты. (Иии Бичара Болан, син дөньяда Явыз Бүре яшәгәнлеген белмисең шул әле). Нәни Болан Бүрене күреп:
— Син кем? Сиңа нәрсә булды? Ник кычкырасың? — дип сорады.
— Мин Бүре. Агач астында калдым, зинһар коткар мине, зинһа-а-ар. Болан кичекмәстән ярдәмгә ашыкты. Нәни булуына карамастан, үзенең көчле мөгезләре белән юан агачны күтәреп тә атты, Бүрене коткарды да.
Бүре як-ягына каранды, телләрен ялап куйды. “Бик яхшы әбәт булды бит әле бу миңа” дип уйлады ул:
— Болан, кара әле, син мине коткардың, ә мин хәзер сине ашыйм, ха-ха-ха.
— Ничек? Ни өчен? Мин бит сине коткардым, Бүре. Ә син… – диде Болан еларга җитешеп.
Бүре боланны тотарга дип өстенә килә башлады. Болан артка чигенә-чигенә зур карт имәнгә төртелде. Ә анда урман хуҗасы зур мичкәдән тәмләп кенә бал ашап утыра иде. Аюның үзен шундый тәмле эштән аеруларына бик ачуы килде.
— Аю абзый, зинһар, коткар. Мин Бүрене коткардым, ә ул мине ашарга тели, — диде Болан. Аю нәни Боланны тыңлап-тыңлап торды да Бүрегә:
— Мин бер дә ышанмыйм бу хәлгә. Болан сине кечкенә мөгезләре белән шундый зур агачтан коткара алмас иде. Ул бик яшь бит әле, — диде.
Бүре:
— Ышанмасаң, әйдә, күрсәтәм, — ди. Аю, Бүре һәм нәни Болан агач ауган урынга киттеләр. Барып җиткәч, Аю Бүрегә:
— Әйдә, агач астына ят! — диде.
Болан агачны мөгезе белән күтәрде. Бүре кереп ятуга, ул агачны мөгезеннән төшерде, ә Явыз Бүре агач астында басылып калды:
— Яхшылыкны аңламагач, ят инде шунда, — диде Аю. – Ә син Болан икенче юлы уйлап эшлә. Башка мондый хәлгә юлыкма!
Шушы көннән башлап, Аю белән Болан бик дуслар икән. Аю үзенең дустын явыз бәндәләрдән гел саклап кына йөртә, ди.
Бер көнне, җырлый-җырлый, урман буйлап барганда, бүренең өстенә агач килеп төште. Явыз бүре агач астында калды.
— Үләм, ярдәм итегезче, ярдәм итегезчеее-е-е… – дип кычкырды Бүре. Ерак түгел йөргән Болан баласы тавышны ишетеп алды һәм ярдәмгә ашыкты. (Иии Бичара Болан, син дөньяда Явыз Бүре яшәгәнлеген белмисең шул әле). Нәни Болан Бүрене күреп:
— Син кем? Сиңа нәрсә булды? Ник кычкырасың? — дип сорады.
— Мин Бүре. Агач астында калдым, зинһар коткар мине, зинһа-а-ар. Болан кичекмәстән ярдәмгә ашыкты. Нәни булуына карамастан, үзенең көчле мөгезләре белән юан агачны күтәреп тә атты, Бүрене коткарды да.
Бүре як-ягына каранды, телләрен ялап куйды. “Бик яхшы әбәт булды бит әле бу миңа” дип уйлады ул:
— Болан, кара әле, син мине коткардың, ә мин хәзер сине ашыйм, ха-ха-ха.
— Ничек? Ни өчен? Мин бит сине коткардым, Бүре. Ә син… – диде Болан еларга җитешеп.
Бүре боланны тотарга дип өстенә килә башлады. Болан артка чигенә-чигенә зур карт имәнгә төртелде. Ә анда урман хуҗасы зур мичкәдән тәмләп кенә бал ашап утыра иде. Аюның үзен шундый тәмле эштән аеруларына бик ачуы килде.
— Аю абзый, зинһар, коткар. Мин Бүрене коткардым, ә ул мине ашарга тели, — диде Болан. Аю нәни Боланны тыңлап-тыңлап торды да Бүрегә:
— Мин бер дә ышанмыйм бу хәлгә. Болан сине кечкенә мөгезләре белән шундый зур агачтан коткара алмас иде. Ул бик яшь бит әле, — диде.
Бүре:
— Ышанмасаң, әйдә, күрсәтәм, — ди. Аю, Бүре һәм нәни Болан агач ауган урынга киттеләр. Барып җиткәч, Аю Бүрегә:
— Әйдә, агач астына ят! — диде.
Болан агачны мөгезе белән күтәрде. Бүре кереп ятуга, ул агачны мөгезеннән төшерде, ә Явыз Бүре агач астында басылып калды:
— Яхшылыкны аңламагач, ят инде шунда, — диде Аю. – Ә син Болан икенче юлы уйлап эшлә. Башка мондый хәлгә юлыкма!
Шушы көннән башлап, Аю белән Болан бик дуслар икән. Аю үзенең дустын явыз бәндәләрдән гел саклап кына йөртә, ди.
